Veda Hüznü

Evet, Max gidiyor.. Son bir yıldır oğlumun en iyi arkadaşı, kankası olan akıllı, olgun Max çok yakında başka bir ülkede yaşamaya başlayacak. Bugünün geleceğini biliyordum ama bu kadar çabuk olacağını tahmin etmemiştim.

Patika'da başlayan tanışıklığımız giderek dostluğa dönüştü hem de çift koldan. Emre Max'la iyi arkadaş olurken ben de annesi ile vakit geçirmekten çok hoşlandım. Bitez'de köy içinde gerçek bir Bodrum evinde yaşıyorlardı, köpekleri ile. Rahat, şikayet etmek gibi bir alışkanlığı olmayan , hoş bir insandır annesi. Üstelik İngilizce konuşuyorduk. İtiraf edeyim başlangıçta tam bir çileydi. Anadolu lisesi yılları boyunca yaşadığımız o ''konuşma korkusu''nu atlattım sayesinde.

Ne çok şey düşündürüyor bana bu veda . Annelik , kendi değerini sorgulama, ayrılamama, arkadaş edinmek, herkesle arkadaş olabilen insanlar ve  kendim üzerine.

En çok anne yanım üzülüyor, Emre ilk kankasından ayrılıyor diye. Yaşları küçük, çabuk adapte oluyor ve unutuyorlar aslında. Yine de okula gitmek istemez diye endişeleniyorum. Okulda mutlu olmaz diye. Yeni arkadaş bulamaz diye.

Veda etmeyi bilmediğimi fark ediyorum. Çalıştığım hiç bir yerden layıkıyla veda ederek ayrılmadığımı. İyi gelmiyor bana bu düşünce.

Kendime haddinden fazla değer verdiğimi fark ediyorum. İnsanlar gelir ve gider. Kimse için yeri doldurulamaz değilim. Arkadaş edinmekteki hevessizliğimden belki de, varolanlar çok değerli benim için. Ama ben onlar için ne ifade ediyorum bilmiyorum..

Amaç sadece hoşça vakit geçirmek mi olmalıdır arkadaşlıkta?  Oysa benim boş muhabbet için vaktim de yok arzum da. En azından kendimi rahat hissettiğim insanlarla vakit geçirmek istiyorum. Yargılamayan, kınamayan ve dikkati bende olan. Son madde giderek zorlaşıyor şu lanet olasıca telefonlar yüzünden.

Herkesle arkadaş olan insanları çok sevemiyorum itiraf edeyim. Bir insan herkesten hoşlanabilir mi? Bana sahte ve yüzeysel geliyor  sürekli tebessüm eden, her gördüğüne sarılan öpen tipler.