Bugün Günlerden Keder



Bazen ufacık bir şey sembolü oluyor ''olduramadıklarımın''..Boşa kürek çekişlerin, umutsuzluğun ve kederin. ''Amannn boşver '' denemeyen anların. Kaybeden olarak doğmanın. Olmayacakların.

Affetmeye çalışmaktan, empati yapmaktan, nefretle merhamet arasında gidip gelmekten, ''Çok şanslıyım ve çok şanssızım'' cümlelerini iki yüzlü bir madalyon gibi boynumda taşımaktan ve geçmek zorunda olduğum en temel eşiği 37 yaşıma 5 ay kala hala  geçememiş olmaktan yorgunum..


Kendi kederlerimle ne yapacağımı bilmezken habire yeni trajedilere şahit yazılmaktan yorgunum..

Çok uğraştım .Çok ümit ettim. Olur sandım, bağışlanır sandım, unutulur sandım. Olmadı.

Ha bir de Max gitti. Anladım bu sabah, boş ayakkabı kutusunu görünce okulda ve Emre  ''Max'ın annesiyle aynı anda gel'' yerine ''Lir'in babasıyla aynı anda gel'' dediğinde.. Her gün söylüyor bunu..Bir de ''Max ,bir daha hiç mi gelmeyecek'' sorusunu nihayet sorduğunda ve ben cevap verdiğimde.

Selçuk Balcı'dan Dağların Karı ve İclal'in o nefis şiiri Yağmur 'u dinleme ve içini gözyaşı ile yıkama zamanı..Evet, nihayet. Bütün yarım kalmış vedalar, layıkıyla hoşçakal denilemeyenler için.

Etiketler: