Yaaaa..İşte Eren de kreş yaşına doğru gidiyor. Blog yazıları olmasa aklımda hiçbir şey yok geçen iki buçuk yıla dair. İyi ki yazmışım. Anneliğin doğasında bir arşivcilik duygusu var. Her şeyi hatırda tutmak istiyor insan. Unutmamak istiyor. En ufak şeye mana atfediyor.
Eren bize ''İki çocuk nasıl bu kadar farklı olabilir?'' ve ''iyi ki ikinci için tereddüt etmemişiz'' dedirtiyor mütemadiyen. ''Abi yapma'' cümlesinden çoğu zaman fenalık gelse de Emre'nin evde tek çocuk olduğunu düşünemiyorum. Eren onun için ciddi bir uğraş, eğlence ve arkadaş.
Bu sabah altı gibi yanıma geldi. Epey emdi (Evet, hala emziriyorum.) Tam uykuya dalmıştı ki Emre geldi. Yalvar yakar üst kata gönderdim, ben de yeni uyumuştum. İstemeyerek çıktı. On beş dakika geçmeden Eren uykusunda sayıklamaya başladı galiba bir de çığlık attı. Emre paldır küldür geldi, Eren uyandı diye. Eren gözlerini açtı ve gülümseyerek ''Ben uyandım'' dedi. Sonrası bildik koşturmaca.
Eren boy olarak abiden bir baş kısa. Emre yavaş büyüyünce, çabucak yetişti. Aynı kıyafetleri giyiyorlar neredeyse. Abinin geçen seneki botları ona oluyor. 24 numara.
Çok tatlı konuşuyor. Teşekkürler diyor, 'teşbiler' gibi bir telaffuzla. Abiden duyduğu şekliyle hep kibarca ''misin'' ekliyor. Gelir misin, verir misin gibi. Babasına geçen sabah ''Doğru söyledin'' dedi. Galiba kelimesini de yerinde kullanıyor.
Eren'de acayip bir tırmanma sevdası var. ''Tırmancam'' en çok kullandığı sözcüklerden biri. Damacananin kenarına basıp mutfak tezgahına çıkıyor. Üst dolaplarda çikolata arıyor. Komodinler zaten favorisi. Kulplara basarak üstüne çıkabiliyor. Bakalım devam edecek mi bu merak.
Nisan-mayıs gibi alıştırma turları başlar Patika'ya. Ağustosta tam zamanlı kreş bebesi olur diye düşünüyorum çünkü bakıcı yok ağustos boyunca.
Şaka maka bundan sonraki Eren yazısı belki de üç yaş yazısı olacak. Vay be..
uyku tulumu ile oyuncak almaya gitmek isimli çalışmamız. 11 ocak 2016, 21:30.
