''Benim hayallerimi neden başkaları yaşıyor?'' sorusuna cevap bulamamıştı bu yaşa dek ki artık 35 yaşında bu kadın. Çocukluk resimlerinde bile düşünceli, hep bir tasası var sanki. Mutlu olduğu anları anımsamakta zorlanıyor olmasını da garipsiyor ,soranlara '' Çok mutlu bir çocuktum '' diyor oysa.
Çocukken değişik ,rengarenk kalemleri, silgileri, kalemtraşları olan çocuklar olurdu sınıfta bir de üstleri başları düzgün öğretmen çocukları; onlara özenirdi. Kimin evine gitse kendi evlerinden güzel,derli toplu ve aydınlık gelirdi ona. Genç kız olduğunda sevgilisi olanlara özendi . Bu özenme durumu nedense değişmiyordu hiç. Evlendi ,evi oldu, çocuğu oldu ;o eksiklik duygusu kaybolmadı. Sanki hep araftaydı hiçbir duyguya ait olamıyor hep elinde olmayanı istiyordu. Kaybetmekten korktukları gerçekte ne kadar anlamlı ne kadar değerliydi bilmiyordu aslında.
Neyi aradığını bilmiyordu ki nerede arayacağını bilsin.O da pek çokları gibiydi ; kaybedenlerden biri olup çıkmıştı. Tamamlanamamış ,eksikleriyle yaşamaya alışmış maskeli mutsuzlardan biri..Hepsi bu.Etiketler: Blog Dünyası, Depresyon Yazıları
