 |
| ekim 2014, sabah telaşımızdan bir kare |
Bu sabah saat altıyı biraz geçerken uyandım. Neredeyse beş yıldır uyku denen meretle ilişkim iyice bozulduğundan tekrar uyuyamadım, normalde yedi benim uyanma saatimdir . Saatler geri alındığından altıya tekabül ediyor. Kalktım. Çakma ev hanımı olarak hep ertelediğim ütülerden birazını yapmak niyetiyle.Önce giyinme odası olması gereken ama bizim elimizde depovari bir hal alan zavallı odacığımızı toparlamam gerekti. Uzun zamandır aradığım süt sağma makinesinin kutusunu ve varlığını unuttuğum bir kol çantamı buldum bu arada, pek sevindim.Yazlıklardan birkaç parçayı daha kaldırdım. Aynalı komodinin önünde bekleyen ıvır zıvırları düzenledim. Banyo dolabındaki bitmiş deodorantı çöpe attım, ilaçları ilaç kutusuna koymak üzere ayırdım. Yatağımda uyuyan Emre uyanmasın diye sessizce yapmaya çalıştım bunları.
Sonra üç gömlek ütüledim ve tekrar yattım. Eren yedi olmadan uyandı, dedesi yukarı çıkarttı. Bit Palas'dan okudum on beş - yirmi sayfa. ''Kalkayım, oğulcuğumla koklaşayım bari'' diyip yukarı çıktım. Bu hafta sonu Eren beni bir dakika bile bırakmak istemedi. Hep kucağımda, hep memedeydi. Bana bu kadar düşkün değildi. 15 aylık olmak üzere artık. İlk uzun sayılabilecek adımlarını ekim sonunda Beyza'larda atmıştı miniğim. Balkonda meme faslına geçtik. Emerken nasıl da mutlu . Buçuğa doğru Emre yukarı çıktı. Gelip kanadımın altına sığındı. Epey bekledi. ''Kucak sırası bende'' dediğinde Eren'i dedeye verdim istemese de. Dede aldı, mutfakta, salonda oyalamaya çalıştı. Benim balkonda olduğumu bilen Eren, balkona girmesini engelleyen camlı kapıya yüzünü dayayıp, acıklı acıklı seslenmeye başladı. Emre ''keşke Eren olmasaydı'' minvalinde bir kaç cümle söyledi. Teselli olsun diye ''Okulda uzun uzun sarılsak olmaz mı'' dediğimde ise ne dedi biliyor musun? ''Olmaz anne, o zaman bana gülerler''. Yaş dört buçuk.
Eren'in kendini acındırma ifadesi var, sanki ağlıyormuş gibi, yüzünü buruşturup, gözlerini kısarak bana doğru öyle hızlı emekliyor ki, gülsem mi ağlasam mı şaşırıyorum.
Cumartesi günü çok gergindim. Evdeki kaos beni çildırtıyor bazen. Gerginliğimi , hiç hak etmediği halde babaya yansıtınca yıllardır yaşamadığımız bir tansiyon yüksekliği oldu aramızda. Çantamı alıp çıkıyordum ki bir cümle ile kalakaldım yerimde. Geri döndüm. Hesap sordum. Hey gidi günler, eskiden olsa en az bir hafta küs kalırdım. Haklı olduğunu biliyorum ayrıca. Zorlanan sadece ben değilim. O akşam barıştık :)
Bir gün sonra her şey süt limandı .Hayat böyle bir şeydi işte. Şükürler olsundu.
Etiketler: Emre Büyüyor, Eren büyüyor, Günlük