Yağmur yağıyor, Bodrum- Muğla yolu ip gibi uzanıyor. ALES'e gidiyorum tek başıma. Tekrar 16 yaş heyecanları. Soruları pek de takmıyorum. ÖSYM'nin sınava kalem bile sokmadığı, küpe-yüzük vb çıkarttırdığı bir dönemde her şey yolunda gidecek mi heyecanı bu. Nitekim saatler önce yola çıkmama rağmen ucu ucuna giriyorum salona.
Sıraya oturup, kalemi silgiyi dizerken, kitapçık sayfaları eksik mi diye kontrol ederken, TC kimlik numaramı kodlarken birden duruyorum: Ne çok büyümüşüm ben böyle! Her şeye rağmen, kaderin ördüğü ağlara dolana dolana kendime bir koza örmüş ve örselenmiş de olsa kanatları, bir kelebek olarak o kozadan çıkmayı başarmış mıyım?
Baba evindeyim bugün tepemde dolunay Nasıl doluyum birikmiş yalnızlıklar Ayın umrunda mı cama vurmuş şavkı Adamın biri de tutturmuş damar bir şarkı
Belki artık kavuşmak hayal Belki beni çoktan sildin Öldürsen iflah olmaz Geçmiyor senden ümidim
Canımdan can gitti Gel hasretin eritti Anladım ki çok muhabbet Ayrılık getirdi
Çalsan bir akşam üstü kapımı yeniden Ben de sana tavşan kanı bir çay demlesem Desem ki pişmanım perişanım Sen de bir büyüklük göstersen de hoşgörsen
Belki sarışırız aniden Belki tanışırız yeniden Uzun uzun konuşup sonra Anlaşırız tan ağarırken
Tekrar sınav sıralarındayım. Ne çok sınava girdim. Binlerce kutucuk doldurdum taşırmadan. Her biri istikbale çıkan merdiven basamaklarıydı gözümde. Sanırdım ki sınavlar bitecek, hayat başlayacak. İliklerime dek işlemiş bir yoksulluktan uzaklaşıyordum çözdüğüm her soruyla. Ehliyet, araba, kendi evim ışık yıllarınca uzakta. Oysa bugün, buraya, 2 saat kendi başıma arabamı kullanarak geldim. Yolda molalar verdim, kahvaltılar ettim, yemek yedim. Sezen'in son albümünden şarkılar dinledim.
Tekrar aynı sıralardayım yıllar sonra. İçimde bir ödeşme duygusu. Neyle, kiminle ödeştim bilmesem de iyi geldi. 1989'da anadolu lisesi sınavı sıralarında yalnız ve küçük bir kızken bugün kocaman bir kadın olmuşum meğer. Günahlarım ve sevaplarımla..Kaybettiklerim ve kazandıklarımla.
Ağladım. Eskiden olduğu kadar acıyla değil, kabullenişle..Umutla. Sevgiyle. Kendimi ve suçladığım herkesi affetmenin ilk ve en önemli adım olduğu bilgisiyle.
ALES ne alaka derseniz; vallahi ben de bilmiyorum.